De Ongehoord Stengel

Zoals verteld aan truetorahjews.org onze oprichtende organisatie – Door Raphoel Miller (naam is veranderd) Toen ik opgroeide met een Ierse protestant (met een Ierse katholieke vader), zij het een Amerikaanse versie daarvan, kon ik tot mijn bekering geen enkele voorkennis opeisen van de Joodse gemeenschap. Mijn reikwijdte van kennis bleef beperkt tot het avondnieuws, dat in die tijd rond de Camp David Peace Summit draaide, evenals andere pijpraten voor vrede, die allemaal spoedig op de rotsachtige kusten van de realiteit terecht zouden komen. In gedachten en die van iedereen die ik kende, waren Israëli’s en Joden synoniem met elkaar. Een Israëliër was gewoon een Jood die in een bepaald geografisch gebied woonde, terwijl een Jood niet zulke strenge grensbeperkingen had als zijn neef de Israëliër, hij (de Jood) kon leven waar hij wilde. Hoewel% u2018Zionism% u2019 net zo goed deel uitmaakte van mijn dagelijkse taalgebruik als% u2018elektrofotografisch% u2019 (het is feitelijk een woord), was er een gevoel dat de woorden Israëlisch / Jood een inherente connectie hadden met de term. Een Jood was een zionist (Gd verhoede) en als de kolonisten van de Westelijke Jordaanoever een indicatie waren, hoe religieuzer de Jood hoe groter de zionist die hij was. Dat was het algemeen overeengekomen perspectief. Ik groeide op buiten de epicentra van het joodse leven, mijn beeld van de meest hardnekkige conflicten en, bij uitbreiding, joden, werd gekleurd door de media. Het is misschien mogelijk dat er in de media aandacht is geweest voor anti-zionistische joden die protesteerden tegen de zionistische staat, maar het was zo verwaarloosbaar dat het absoluut geen invloed op mijn jonge geest had. Mijn ouders waren te bezorgd over de situatie in Noord-Ierland en hun familieleden in de landgoederen van Belfast om het onderwerp meer dan af en toe een gedachte te geven, vergezeld van een zucht van,% u201 waar kan je?% U201D compleet maken met opgeheven handen. Arabieren en Israëli’s hadden immers voor duizenden jaren gevochten, hadden ze niet? Door mijn eigen persoonlijke reis naar het jodendom, echter, ontdekte ik dat ik, mijn ouders en vele, vele anderen helaas ten onrechte ten onrechte werden aangezien. Naarmate ik ouder werd en mijn belangstelling voor alles wat met joods-equi samenging met mij groeide, begon ik wanhopig te zoeken naar alle dingen die te maken hebben met het jodendom, door bibliotheken en archieven af te speuren naar een hint van wie deze ongrijpbare mensen waren. Er klonk een knagend gevoel dat het beeld dat ik van de Joden had gekregen op de een of andere manier bestond uit halve waarheden en een te eenvoudige politieke houding. Het was toen ik het reisverslag vond van een Joodse hippie, waar hij zijn reizen en interacties met de grotere Chasidische gemeenschap beschreef, waarvan ik wist dat ik ergens op uit was. Toen hij zijn lezers begon te trakteren op verhalen over Satmar groot-rabbijn Yoel Teitelbaum, van een gezegende herinnering, wist ik dat ik vuilnis had geslagen. De beschrijving van de auteur van duizenden en duizenden Joden die in volledige afwijzing van de staat% u2018Israel% u2019 leefden, opende nieuwe vergezichten waarvan ik eerder had gevoeld dat ze bestonden. Het kon niet zijn dat een religie zo latent van schoonheid zo’n vervormd, tumorachtig ledemaat als het zionisme zou kunnen hebben. En ik had gelijk. Het zionisme was zelfs in vaagste zin geen onderdeel van het jodendom. Het was een parasiet die zich op de een of andere manier had vastgezet op het Joodse Volk. Toen mijn zoektocht verbreed werd en ik leerde waar ik moest kijken, zag ik vaak beelden, menigten traditionele, orthodoxe joden demonstreren tegen de zionistische staat. Deze keer protesteren de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, die belijdt te spreken in de naam van alle Joden. Een andere gelegenheid om misstanden tegen te gaan die gericht zijn op het beperken van de vrijheid van godsdienst in de% u201CJishish State% u201D. Ik heb de datums gecontroleerd. Een gestage stroom protesten die regelmatig duizenden trokken, beginnend een paar jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog en onverminderd doorgaan tot op de dag van vandaag. Advertenties geplaatst in de New York Times, Washington Post, Washington Times, etc. Hoe miste mijn politiek onderlegde familie, zo geobsedeerd door elk klein detail dat zich afspeelde op het nationale en het wereldtoneel, deze routine massale protesten? Mijn vader wist of een twaalfjarige een rots gooide naar een militair konvooi op de Westelijke Jordaanoever en dit was voor de leeftijd van het internet! Hoe wisten we niet van een hele gemeenschap van honderdduizenden die in tegenspraak waren met onze aannames van het woord% u2018Jew% u2019? Een hele beschaving die de waarheid niet zou prijsgeven die ze generaties lang had ontvangen voor wat dan ook en voor wie dan ook. Door vuur en water gingen ze, tegen alle verwachtingen in. Als een Ba% u2019al Teshuvah (terugkeer naar het jodendom), die eerlijk gezegd met mij deelde, had% u201CI geen idee dat zulke mensen bestonden!% U201D Er rijst een vraag. Hoe was dit niet nieuwswaardig? Hoe was een verhaal dat zo diametraal tegenover de zionistische agenda stond niet interessant genoeg om over te rapporteren? Hoewel ik theorieën heb, blijven ze precies dat, theorieën, bloedarmig in hun gebrek aan concreet bewijs. Hoewel de motieven die onder de oppervlakte lopen nog steeds een raadsel voor me blijven, blijft de bottom line onveranderd. Opgroeien in een huishouden waar goed geïnformeerd werd, werd verheven tot het heilige, waar we wisten of een protestant van Belfast per ongeluk een bal in een katholiek landgoed gooide, hoe waren we en talloze andere% u201D onbewust van de andere kant van het verhaal? ? Hoe was er een bijna totale informatie black-out met betrekking tot deze tegendraadse weergave? Hoewel journalisten ook mensen zijn en van tijd tot tijd vatbaar zijn voor fouten, is een deel van de journalistieke integriteit te zien dat het hele verhaal, vanuit alle hoeken, wordt weergegeven. We vragen om gehoord te worden.